تفاوت‌های کلیدی BTC و ETH

بیت کوین در مقابل اتریوم

بیت کوین (BTC) و اتریوم (ETH) مسلماً دو ارز دیجیتال محبوب هستند و به رشد صنعت کریپتو کمک زیادی کرده اند. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که ایجاد شد و به‌عنوان طلای دیجیتال یا «طلا 2.0» شناخته می‌شود، در حالی که اتریوم را به عنوان یک کامپیوتر غیرمتمرکز برای کل دنیا می‌شناسند.

بیت کوین به‌عنوان طلای دیجیتال دیده می‌شود زیرا مانند فلز گرانبها کمیاب و بادوام است، اما می توان آن را به‌راحتی ذخیره و تقسیم کرد. اتریوم به عنوان یک رایانه غیرمتمرکز برای جهان در نظر گرفته می‌شود زیرا از این شبکه برای اجرای برنامه های غیرمتمرکز (DApps) استفاده می‌شود، یعنی برنامه هایی که تحت کنترل یک مرجع مرکزی نیستند.

وقتی با معیارهای مختلف بررسی می‌شوند، بیت کوین و اتریوم دو ارز دیجیتال برتر هستند. این معیارها شامل ارزش بازار یا مارکت کپ، آدرس های کیف پول منحصر به فرد و حجم معاملات در صرافی های ارزهای دیجیتال است.

ارزش بازار یا مارکت کپ، به ارزش دلاری در گردش یک ارز دیجیتال اشاره دارد. آدرس‌های کیف پول یا ادرس پالت ها، حساب‌های موجود در شبکه یک ارز دیجیتال را نشان می‌دهند.

بیت‌کوین و اتریوم شباهت‌های مشترکی دارند؛ آنها دارایی‌هایی هستند که بر اساس یک دفتر کل توزیع شده عمومی به نام بلاک چین هستند و می‌توان آن ها را در کیف پول‌ های دیجیتال ذخیره کرد، از رشته‌های تلفیق الفبا و اعداد به عنوان آدرس استفاده می‌کنند و در صرافی‌های ارزهای دیجیتال معامله می‌شوند.

هر دو ارزهای دیجیتال غیرمتمرکز هستند، به این معنی که توسط بانک‌های مرکزی یا سایر مقامات مالی صادر یا قانون گذاری نمی‌شوند. در عوض، آن‌ها به رایانه‌هایی متکی هستند که نسخه‌هایی از شبکه‌هایشان را اجرا می‌کنند، و به عنوان ند ها شناخته می‌شوند، تا مطمئن شوند که همه شرکت‌کنندگان شبکه در یک مسیر هستند.

تفاوت های مهمی بین هر دو ارز دیجیتال وجود دارد. این تفاوت ها آنها را متمایز می کند و به بحث های مختلفی منجر شده است که در آن برخی استدلال می کنند BTC و ETH رقیب هستند.

اما در واقعیت، آنها احتمالاً مکمل یکدیگر باشند زیرا اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند. بیت کوین ممکن است به عنوان ذخیره ارزش استفاده شود، در حالی که اتریوم برای تعامل با برنامه های ساخته شده بر روی بلاک چین اتریوم استفاده می‌شود. در یک سبد یا پورتفولیو، BTC برای حفظ ارزش و به عنوان یک دارایی امن استفاده می‌شود، در حالی که ETH می تواند برای دسترسی به خدمات مالی غیرمتمرکز (DeFi) استفاده شود.

بیت کوین دارایی است که انتظار می‌رود ارزش آن در طول رکود بازار حفظ شود یا افزایش یابد.

بیت کوین (BTC) چیست؟

بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که راه اندازی شد و مستقل از هر مرجع مرکزی کار می کرد. اولین بلوک داده در زنجیره بلوکی آن، به نام بلوک پیدایش، در ژانویه 2009 توسط خالق آن ساتوشی ناکاموتو استخراج شد. از آن زمان، پذیرش بیت کوین در طول زمان به طور پیوسته در حال رشد بوده است. بیت کوین به عنوان یک سیستم نقدی الکترونیکی همتا به همتا (P2P) ایجاد شده است، به این معنی که تراکنش ها را می توان بدون هیچ مرجع مرکزی انجام داد.

مفهومی که منجر به ایجاد بلاک چین بیت کوین شد در سال 2008 از طریق وایت پیپر که توسط ناکاموتو نوشته شده، بود ایجاد شد. بیت کوین به کاربران اجازه می دهد تا ارزی را خارج از کنترل هر دولت، بانک یا موسسه مالی مدیریت کنند. در عوض، متکی به شبکه غیرمتمرکز کاربرانی است که نرم‌افزار بلاک چین بیت‌ کوین را اجرا می‌کنند و مجموعه‌ای از قوانین با آن مطابقت دارند. قوانین نرم افزاری تعیین کننده نحوه عملکرد تراکنش ها، مدت زمان تسویه تراکنش ها، محدودیت عرضه 21 میلیون بیت کوین و موارد دیگر هستند.

بیت کوین اولین ارز دیجیتال مبتنی بر فناوری دفتر کل غیرمتمرکز (DLT) به نام بلاک چین بود. فناوری بلاک چین تعدادی از مشکلات را حل کرد، از جمله مشکل ژنرال های بیزانس، که در واقع عدم توافق سیستم های غیرمتمرکز روی یک موضوع واحد است. برای غلبه بر مشکل ژنرال های بیزانس، بیت کوین از روش اثبات کار (Pow) و یک زنجیره بلوکی استفاده می کند. ماینرهای متعدد، که همگی نقش ژنرال را دارند، مشکل را حل می کنند. هر گره تلاش می کند تا تراکنش هایی را که مشابه ارتباطات ارسال شده به ژنرال ها هستند، تأیید کند.

بلاک چین بیت کوین در معرض عموم است و برای همه در دسترس است و با تاریخچه هر تراکنشی که تا به حال بر روی آن انجام شده است مرتبط است، همچنین برای جلوگیری از دستکاری، بین چندین گره توزیع شده است. اگر نسخه دیگری از بلاک چین شناسایی شود، توسط سایر شرکت‌کنندگان در شبکه رد می‌شود زیرا به عنوان دستکاری شناخته می‌شود.

دستکاری از طریق رشته های طولانی اعداد به نام هش شناسایی می شود که باید برای هر گره دقیقاً یکسان باشد. شبکه بیت‌کوین مجموعه‌ای از داده‌ها را پردازش می‌کند و از طریق تابع هش SHA-256، داده‌ها را پردازش می‌کند تا آن‌ها را به رشته‌های طولانی اعداد یا هش تبدیل کند. هنگامی که یک هش معتبر پیدا شود، در شبکه نشان داده می شود و به یک بلوک جدید اضافه می شود.

ماینرها در بلاک چین بیت کوین این بلوک ها را از طریق یک فرآیند اثبات کار یا PoW تولید و پخش می کنند که در آن ماینر ها مقادیر زیادی از قدرت محاسباتی خود را برای درگیر شدن در عملیات های هش استفاده می کنند. از طریق اثبات کار، شرکت کنندگان شبکه به یک اجماع می رسند.

فرآیندهای استخراج و اجماع بیت‌کوین تضمین می‌کند که عوامل مخرب نمی‌توانند موجودی سایر کاربران را تغییر دهند یا وجوه خود را دو بار خرج کنند، در حالی که شبکه را بدون توقف بصورت دائم فعال نگه می دارند و راه‌اندازی می‌کنند. بیت کوین بعنوان یک ارز دیجیتال ضد دستکاری که می‌توان آن را در هر زمانی بدون واسطه یا بانک مرکزی کنترل کرد، در طول زمان افزایش محبوبیت زیادی داشته است.

در حالی که بیت کوین به عنوان یک وسیله مبادله آغاز به کار کرد، به این معنی که می تواند خرید کالا و خدمات را تسهیل کند، به عنوان یک ذخیره ارزش نیز پذیرفته شد. ذخیره ارزش دارایی است که ارزش آن در طول زمان حفظ می شود.

اتریوم (ETH) چیست؟

علیرغم این که بیت‌کوین از فناوری بلاک چین برای تراکنش‌های مالی استفاده می‌کند و به گره‌ها و پیام‌ها اجازه می‌دهد به هر تراکنش متصل شوند، اتریوم با استفاده از بلاک چین برای ایجاد یک کامپیوتر غیرمتمرکز، قدمی فراتر می‌گذارد.

اتریوم یک شبکه بلاک چین منبع باز و توزیع شده غیرمتمرکز است که از ارز دیجیتال مخصوص آن، اتر (ETH) پشتیبانی می کند و برای انجام تراکنش ها و تعامل با برنامه های کاربردی ساخته شده در رأس شبکه اتریوم استفاده می شود. وایت پیپر اتریوم در سال 2013 توسط بنیانگذار اصلی آن Vitalik Buterin منتشر شد و جزئیات استفاده از قراردادهای هوشمند را شرح می دهد، قراردادهایی که اتوماتیک هستند و با کد نوشته شده اند.

قراردادهای هوشمند امکان ایجاد برنامه‌های غیرمتمرکز یا DApps را فراهم می‌کنند، که برنامه‌هایی هستند که بدون وجود یک نهاد مرکزی کار می‌کنند. در سال 2014، بوترین و سایر بنیانگذاران اتریوم، اتر  فروختند تا برای توسعه شبکه سرمایه جمع آوری کنند.

از بنیانگذاران اتریوم می توان به بوترین، گاوین وود، جفری ویلک، چارلز هاسکینسون، میهای آلیسی، آنتونی دی ایوریو و امیر چتریت اشاره کرد. آنها بنیاد اصلی اتریوم را در سوئیس راه‌اندازی کردند، یک سازمان غیرانتفاعی که به حمایت از شبکه اتریوم اختصاص دارد.

در جولای 2015، شبکه اتریوم به عنوان یکی از بلند پروازانه ترین پروژه ها در فضای کریپتو با هدف تمرکززدایی همه چیز در اینترنت راه اندازی شد. مشابه بیت کوین، اتریوم یک پلتفرم غیرمتمرکز بدون مرجع مرکزی حاکم است که از PoW استفاده می کند تا اطمینان حاصل کند که عوامل مخرب قادر به دستکاری داده های بلاک چین نیستند.

اتریوم دارای زبان برنامه نویسی خاص خود به نام Solidity است که برای برنامه ریزی قراردادهای هوشمند برای اجرا بر روی بلاک چین استفاده می شود. کاربردهای اتریوم به لطف استفاده از قراردادهای هوشمند گسترده است. گرچه کاربرد های اصلی آن ممکن است هنوز اختراع نشده باشد، همانطور که فیس بوک و گوگل در ابتدای راه اندازی اینترنت ایجاد نشدند و سال ها بعد اضافه شدند. نوآوری در شبکه اتریوم در حال افزایش است، برنامه های غیرمتمرکز ارائه دهنده خدمات مالی، توکن های غیرمثلی (NFT) و … نمونه هایی از آنچه هستند که قراردادهای هوشمند به برنامه نویسان اجازه داده است روی شبکه اتریوم ایجاد کنند. در حالی که بیت کوین به عنوان وسیله ای برای تبادل و ذخیره ارزش استفاده می شود، اتر برای تعامل با برنامه های کاربردی در شبکه اتریوم استفاده می شود. پرداخت برای تراکنش ها، ایجاد قراردادهای هوشمند و استفاده از DApps، همگی کاربران را ملزم به پرداخت در اتر می کند. با افزایش ارزش اتر، استفاده از آن به عنوان ذخیره ارزش نیز آغاز شد.

برنامه‌های غیرمتمرکز ساخته شده بر روی بلاک‌ چین اتریوم به اتر و سایر دارایی‌های رمزنگاری اجازه می‌دهند تا به روش‌های مختلف استفاده شوند، از جمله به عنوان وثیقه برای وام‌ها، یا به وام گیرندگان برای کسب سود قرض داده می شوند. وثیقه به دارایی هایی گفته می شود که به عنوان سند برای بازپرداخت وام سپرده شده است. به عنوان مثال، یک کاربر می تواند 1000 دلار ETH را در یک برنامه غیرمتمرکز واریز کند تا از طریق آن وام 750 دلاری دریافت کند، در حالی که سود وجوه سپرده شده را دریافت می کند.

تفاوت های کلیدی بین BTC و ETH

در حالی که هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم مبتنی بر مفهوم دفتر کل توزیع شده و رمزگذاری هستند، از نظر مشخصات فنی بسیار متفاوت هستند. به عنوان مثال، در حالی که بیت کوین به عنوان معادل دیجیتالی طلا برای ذخیره ارزش عمل می کند، اتر برای قدرت بخشیدن به شبکه اتریوم و برنامه های کاربردی آن استفاده می شود.

امکان صدور توکن های جدید در هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم وجود دارد. بیت کوین از لایه Omni استفاده می کند، یک پلتفرم برای ایجاد و تجارت ارز در بلاک چین بیت کوین. پذیرش لایه Omni حول استیبل کوین ها متمرکز شده است. از سوی دیگر، توکن‌های اتریوم طبق استانداردهای مختلفی صادر می‌شوند که محبوب‌ترین آنها ERC-20 است.

استاندارد ERC-20 فهرستی از قوانین را برای توکن های شبکه تعریف می کند. استاندارد ERC-20 شامل چندین عملکرد است که برنامه نویسان باید قبل از راه اندازی توکن های خود ان ها را در نظر بگیرند. این عملکردها شامل ارائه اطلاعات در مورد مقدار کلی عرضه توکن، ارائه مانده حساب در آدرس های کاربران و امکان جابجایی وجوه بین آدرس ها است.

تراکنش‌های بیت‌کوین ماهیت مالی دارند، اما تراکنش‌ها می‌توانند با رمزگذاری این یادداشت‌ها یا پیام‌ها در فیلدهای داده در تراکنش‌ها، یادداشت‌ها و پیام‌هایی به آن‌ها چسبانده شوند. تراکنش‌های اتریوم می‌توانند حاوی کدهای اجرایی برای ایجاد قراردادهای هوشمند یا تعامل با اسمارت کانترکت ها و برنامه‌هایی باشند که با استفاده از آنها ساخته شده‌اند.

از دیگر تفاوت‌های این شبکه‌ها می‌توان به زمان اضافه شدن بلوک‌های جدید داده اشاره کرد که زمان تایید تراکنش‌ها را تعیین می‌کند. بلاک ها در شبکه بیت کوین به طور متوسط   هر 10 دقیقه اضافه می شوند، در حالی که در اتریوم حدود 15 ثانیه طول می کشد.

آدرس های کیف پول عمومی نیز در هر دو شبکه متفاوت است. این آدرس‌های والت، شناسه‌های منحصربه‌فردی هستند که به کاربران امکان می‌دهند وجوه دریافت کنند، مثل شماره حساب بانکی بین‌المللی (IBAN)، که یک شناسه منحصربه‌فرد است که مؤسسات مالی از آن برای شناسایی بانک و کشوری که حساب مشتری له آنجا تعلق دارد، استفاده می‌کنند. در بیت‌کوین، آدرس‌ها می‌توانند با ۱، ۳ یا با «bc1» شروع شوند، در حالی که در اتریوم با «۰x» شروع می‌شوند.

بیت کوین در مقابل اتریوم

در حالی که هم بیت‌کوین و هم اتریوم بر اجماع اثبات کار تکیه کرده‌اند، اتریوم در حال دور شدن از آن و ورود به الگوریتم اجماع اثبات سهام است. اثبات سهام بسته به سهم اعتباردهنده تراکنش در شبکه عمل می کند. برای تبدیل شدن به اعتبار سنج در اتریوم، یا به عبارتی نهادی که تراکنش ها را تأیید می کنند تا اطمینان حاصل شود که شبکه دستکاری نشده است، کاربران باید ETH خود را در حالت اثبات نگه دارند.

الگوریتم‌های اجماع اثبات سهام، به جای داشتن ماینرها و رایانه‌های تخصصی، انرژی لازم برای رسیدن به اجماع را با دادن قدرت استخراج به توکن‌های اعتبارسنجی ذخیره می‌کنند. یک شبکه اثبات سهام با موانع ورودی کمتر برای اعتبارسنجی‌ها و مصونیت قوی‌تر در برابر تمرکززدایی، انرژی کارآمدتری است، زیرا در آن صورت، اعتبارسنجی آسان‌تر است.

بیت کوین همچنین در بلاک چین اتریوم در قالب توکن های ERC-20 نمایش داده می شود. برای استفاده از DApps، نسخه توکن شده بیت کوین ایجاد و در اتریوم راه اندازی شد.

در شبکه اتریوم، نسخه های توکن شده بیت کوین متعددی وجود دارد. انها توسط بیت کوین با نسبت 1:1 پشتیبانی می شوند، به این معنی که به ازای هر توکن ERC-20 که نشان دهنده بیت کوین در گردش است، یک بیت کوین وجود دارد که از آن پشتیبانی می کند. نسخه‌های توکن‌شده بیت‌کوین در اتریوم به کاربران این امکان را می‌دهند که در حین استفاده از برنامه‌های غیرمتمرکز، بیت کوین را نگه دارند. به عنوان مثال، دارندگان توکن می توانند بیت کوین خود را برای کسب سود قرض دهند.

بیت کوین در مقابل اتریوم: راه حل های مقیاس بندی

شبکه های پایه بیت کوین و اتریوم هر دو از مشکلات مقیاس پذیری رنج می برند. در حالی که بیت کوین به طور متوسط   هفت تراکنش در ثانیه را انجام می دهد، شبکه اتریوم می تواند حدود 30 تراکنش در ثانیه را انجام دهد. در حالیکه ویزا حدود 1700 تراکنش در ثانیه را انجام می دهد و ادعا نیز می کند که می تواند تا 24000 تراکنش را انجام دهد.

با افزایش تعداد افرادی که از هر دو بلاکچین در طول زمان استفاده می کنند، بیت کوین و اتریوم تقریباً به محدودیت های ظرفیت خود رسیده اند و به راه حل هایی نیاز دارند که به آنها کمک کند تا کاربران بیشتری را در خود جای دهند. همانطور که به بقای خود ادامه میدهند، کارمزد تراکنش‌های هر دو شبکه زمانی که تقاضا برای فضای بلوکی بیش از ظرفیت آنها باشد، افزایش می‌یابد.

بیت کوین و اتریوم رویکردهای متفاوتی برای حل مشکلات مقیاس پذیری خود دارند. بیت‌کوین پیشرفت‌هایی فنی مانند Segregated Witness (SegWit) را اجرا کرده است، ارتقایی که برخی از داده‌ها را خارج از فضای موجود در هر بلوک منتشر شده در شبکه «تفکیک» می‌کند. SegWit امکان استفاده کارآمدتر از فضای محدود 1 مگابایتی هر بلوک بیت کوین را فراهم می کند.

علاوه بر این، برنامه نویسان روی یک راه‌حل مقیاس‌بندی لایه-دو کار می‌کنند که یک لایه تراکنش در بالای بلاک چین پایه به نام شبکه لایتنینگ ایجاد می‌کند. در شبکه لایتنینگ، تراکنش‌ها سریع و کارمزدها ناچیز است، زیرا از طریق کانال‌های پرداختی که کاربران ایجاد می‌کنند ارسال می‌شوند.

کانال‌های پرداخت شبکه لایتنینگ که توسط کاربران تولید می‌شوند، از قبل توسط بیت‌کوین تامین می‌شوند و می‌توانند به اکثر تراکنش‌ها اجازه دهند از بلاک چین پایه استفاده کنند و به  شبکه لایه دو منتقل شوند.

طرفداران انتظار دارند که شبکه لایتنینگ بتواند تا 15 میلیون تراکنش در ثانیه را انجام دهد. اینها در خود شبکه بیت کوین تسویه نمی شوند، زیرا تنها تراکنش هایی که بر روی بلاک چین پایه بیت کوین تسویه می شوند، باز و بسته شدن کانال های پرداخت شبکه لایتنینگ خواهند بود.

اتریوم همچنین در حال پیاده سازی راه حل های مقیاس بندی است که هم روی شبکه پایه اتریوم و هم از طریق شبکه های لایه دو کار می کنند. شرط اصلی اتریوم برای گسترش بلاک چین پایه خود، Sharding نام دارد و با ایجاد بلاک چین های جدید به نام «شارد»، تراکم شبکه را کاهش می دهد و تراکنش ها را در هر ثانیه افزایش می دهد.

هر دستگاهی که از بلاک چین اتریوم استفاده می کند، حافظه دسترسی رندوم (RAM) و نیازهای ذخیره سازی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد، زیرا زنجیره های خرد می توانند به گسترش منابع محاسباتی مورد نیاز برای اجرای اتریوم در مجموع ۶۴ شبکه کمک کنند.

راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری لایه دو در اتریوم به سرورهایی متکی هستند که مقادیر زیادی از تراکنش‌ها را قبل از ارسال مستقیم به بلاک‌چین اتریوم گروه‌ بندی می‌کنند. روشی که این تراکنش‌ها گروه‌بندی می‌شوند و سپس به اتریوم ارسال می‌شوند، به طرز قابل‌توجهی متفاوت است. راه حل های لایه دو دیگر برای اتریوم، زنجیره جانبی نامیده می شوند. زنجیره‌های جانبی شبکه‌های مستقلی هستند که به موازات شبکه اتریوم اجرا می‌شوند و از طریق پروتکل‌هایی با شبکه سازگار هستند که به کاربران اجازه می‌دهد توکن‌ها را از یک شبکه به شبکه دیگر مبادله کنند و عملاً به آن‌ها اجازه می‌دهد از برنامه‌های ساخته شده بر روی ETH استفاده کنند و در عین حال هزینه کمتری بپردازند. بیت‌کوین و اتریوم از راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری متعدد برای کمک به کاهش ازدحام شبکه و افزایش تعداد تراکنش‌هایی که می‌توانند در هر ثانیه انجام دهند، استفاده می‌کنند.